جمع شدن تمام افراد خانواده بر سر سفره عید در لحظه تحویل سال نو
سیزده بدر
تاریخ
ِ آغاز ِ مراسم باشکوه عید نوروز به جمشید شاه بازمی گردد. او که در زمان
سلطنت در آبادانی ِ ایران و آسایش خاطر ِ مردم از هجوم بیگانگان ، نقش
بسیاری داشت. روزی سفر یا در واقع معراجی با تخت زرینش به آسمان ( بسوی
خورشید ) داشت ، پس از بازگشت دین را تجدید و آن روز را ((نوروز)) نامید.
این
گاهنبار (جشن) (که از آن در گاتهای زرتشت نامی برده نشده و تنها در یکی از
یشتها بنام فروردین یشت ، ذکر و ستایش این گاه نگاشته شده) پس از جمشید
شاه سال به سال بر اهمیت و فراگیری آن افزوده شد.
در
زمان هخامنشیان و ساسانیان نوروز بعنوان سنتی فراگیر و بسیار باشکوه چه در
دربار شاهان و چه در خانه های مردم عامه ( نه فقط زرتشتیان ) اجرا می شده.
آداب
و سنن مردم در اعیاد، فرهنگ و تمدن ملل مختلف را نشان میدهد، البته آداب و
سنن در ملل گوناگون مختلف است، مثلا در عید یهودیان کشتن انسان و خون
گرفتن از انسان و داخل نان ریختن مطرح است و در بعضی عیدهای مسیحیان با
شراب خمیر و نان درست میکنند، لذا این اعیاد سنن قابل توجهی است و هویت و
عظمت برخی ملل و یا سقوط و رکود و جمود برخی دیگر را نشان می دهد و عید هر
ملتی در خور فرهنگ آن ملت است. البته همین مسیحیان در کریسمس، شخصی به نام
بابانوئل دارند که با ریش سفید، نماد پیران جامعه است و به خانه ها میآیند
و برای کودکان هدیه می آورد و این امر پیوند کودکان با پیران و پیوند
کودکان با دین و مسیح را از نخستین روزهای زندگی محکم میکند.